پروبیتیک ها باکتری هایی هستند که مصرف آنها به مقدار کافی، ممکن است فوایدی برای بدن داشته باشد. این باکتری ها برای غذا و همچنین فضای زندگی با دیگر باکتری ها رقابت می کنند و باکتری های مضر را از بدن خارج می نمایند. پروبیوتیک ها غالباً به محصولاتی چون شیر، ماست، پنیر و در برخی کشورها به آبمیوه ها، غلات، بستنی ها، آدامس و شکلات ها اضافه می شوند.
شایان ذکر است که اثربخشی پروبیوتیک های موجود در این مواد غذایی تضمین شده نیست. پروبیوتیک ها به صورت طبیعی در مواد غذایی چون ماست یا دوغ حضور داشته و خوردن آنها به تنظیم فعالیت باکتری های مفید روده ای ما کمک می کند. علاوه بر این پروبیوتیک ها به صورت مکمل های غذایی در دسترس می باشند که باید به صورت روزانه دریافت شوند، در غیر این صورت بیش از 2-1 هفته در روده ی بزرگ زنده نمی مانند.
پروبیوتیک ها در تحقیقات بسیاری مورد بررسی قرار گرفته اند اما تنها تأثیر آنها روی بهبود مشکلات گوارشی چون اسهال ناشی از مصرف پروبیوتیک و یا ویروس، دل درد در بیمارانی که مبتلا به روده تحریک پذیر هستند و در بیماری کولیت اثبات گردیده است. مطالعات محدودی اما نقش این باکتری ها را در درمان یبوست، مدیریت عدم تحمل لاکتوز و کاهش کلسترول پیشنهاد کرده اند. در صورت مصرف آنتی بیوتیک ها به صورت همزمان مصرف پروبیوتیک ها را شروع نمایید و تا یک هفته پس از اتمام مصرف نیز ادامه دهید.
اما پره بیوتیک ها (pre-biotics) به مواد غذایی گفته می شود که به باکتری های خوب اجازه ی رشد و تکثیر را می دهند. از جمله مواد غذایی که حاوی این ترکیبات موثر هستند می توان به کاسنی، کنگر فرنگی، مارچوبه، تره فرنگی، پیاز، سیر، موز و عسل اشاره نمود. در صورتیکه به این مواد غذایی دسترسی ندارید می توانید از مکمل های فروکتو اولیگو ساکارید استفاده نمایید. یکی از اثرات فوق العاده ی پره بیوتیک ها افزایش جذب روده ای کلسیم و کاهش کلسترول می باشد.